Gewoon Dordt houdt niet van Engelse termen in onze mooie taal. Maar het moet even. Op 16 april waren er tijdens de Dordtse dinsdag insprekers vanuit de cultuursector over de cultuurnota. Ze waren vrijwel allemaal positief over deze cultuurnota. Maar er was er ook kritiek en een oproep!
De oproep was om echte keuzes te maken. De kritiek was dat in de cultuursector niet iedereen gelijke kansen heeft. En dat in de nota de bestaande culturele basisinfrastructuur intact blijft. Daardoor krijgen nieuwe initiatieven nauwelijks kans. Meest wrange voorbeeld is het Patriciërshuis. Dat bestaat al jaren zonder gemeentelijke subsidie. Ze ontvangen alleen bijdragen uit cultuurfondsen en soms een incidentele projectbijdrage. Dat ging lang net goed, maar lukt nu niet meer. Zij willen graag structureel 50.000 euro van de gemeente ontvangen om hun werk te kunnen voortzetten. Gewoon Dordt wil graag weten waarom het Museum ’40-’45 wél subsidie krijgt, maar het Patriciërshuis niet.
Cultuurmaker Tjarco van Raalte verbaast zich erover dat het befaamde ‘Dordtse DNA’ klakkeloos is overgenomen uit een notitie uit 2012 die door Citymarketing is opgesteld. Daar heeft hij wel een punt. Dat DNA is sterk geënt op belangrijke historische waarden. Het maakt van Dordrecht een soort ‘silver city’ (nogmaals sorry voor het Engels). Dat is een stad die senioren en bejaarde bezoekers aantrekt. Terwijl we zoveel meer in huis hebben.
De laatste keer dat er extra geld naar het Hof van Nederland moest, was Gewoon Dordt het hier niet mee eens. We stelden toen voor om het Hof van Nederland op te heffen. Het was wat we toen ‘kill your darlings’ noemden. Soms kan het zijn dat een instelling die als vaste waarde wordt gezien, toch sneuvelt. We moeten ook nadenken waarom het Dordts Museum nog steeds niet zelfstandig is. Moet dat misschien anders?
Wij denken dat het goed is in de basisinfrastructuur te snijden. Zo kun je vernieuwing, verjonging en verfrissing krijgen. Anders krijgen nieuwe ideeën geen kans. Erik Jan Roggenkamp vroeg de insprekers of hun horizon net als die in de cultuurnota op 2030 lag.
De meeste organisaties kijken nauwelijks verder dan 2025. Ze hopen natuurlijk de jaren daarna ook nog te bestaan. De gemeenteraad moet die focus op 2030 ofwellicht 2040 hebben wanneer zij scherpe keuzes maakt.
De geldbomen reiken niet meer tot aan de hemel. Gewoon Dordt vindt ook dat een percentage van het budget voor cultuur moet worden gebruikt voor nieuwe ideeën en initiatieven. Ook als andere instellingen buiten de basisinfrastructuur terecht komen.
Een ander aandachtspunt voor ons is ook de positie van de amateurkunst. Maar ook die van bijvoorbeeld muziekverenigingen. Het streven is kunst en cultuur dieper de wijk in te brengen. Nu gebeurt in die wijken al best veel. Vooral amateur muziek- en kunstbeoefenaars zijn juist daar actief. Het is een beetje als in de sportwereld. Topsport gedijt op een zo breed mogelijk aanbod van breedtesport. Kunst met de grote ‘K’ begint met de passie, de energie en de volharding van jonge beoefenaars. Zij die op latere leeftijd van hun hobby hun beroep hebben weten te maken.
In de volgende bespreking gaat Gewoon Dordt het college en de andere partijen bevragen op de echte keuzes. Ook als deze pijn doen, die het stadsbestuur op weg naar 2030 zal moeten maken.
Afbeelding Patriciershuis: Avalphen, CC BY-SA 3.0 NL, via Wikimedia Commons
