Onlangs deed ik mee aan het Armoededebat in De Buitenwacht. Op enig moment kwam de aanpak van schulden aan de orde. Er werd een oproep gedaan om de mogelijkheden te onderzoeken voor het instellen van een ‘sabbatical period’. Gesproken werd over een jaar. Schulden worden dan als het ware bevroren en er wordt gestart met een traject. Persoonlijk vind ik een jaar best lang maar het is goed om iemand een bepaalde tijd een adempauze geven.
Ik vroeg me af of de sociale wijkteams hier nu niet een schone taak kunnen hebben. Was dit ook niet ooit de bedoeling bij de start van de wijkteams in 2012 in Wielwijk? Wijkbewoners konden dan met een vraag of verzoek (niet per se dus een hulpvraag) hier binnen stappen om vervolgens op weg te worden geholpen. Maar al snel bleek dat het sociaal wijkteam ook een mooi middel was om in opdracht van de corporaties huurschulden mede aan te pakken. Later zelfs ook om potentiele overlastgevers te waarschuwen door middel van een huisbezoek.
Nu horen we verhalen over te veel werk, lange wachttijden en hoge uitvoeringskosten bij de sociale wijkteams. Het zou veel schelen wanneer iedere organisatie gewoon zelf zorgt voor het innen van hun uitstaande vorderingen. Het sociaal wijkteam kan de wijkbewoners coachen en ondersteunen bij het (verander) proces om hun zaken weer op orde te krijgen. En iedereen doet dan wat binnen de mogelijkheden en taken ligt. Dat geeft misschien gelijk een gunstiger imago van het sociaal wijkteam en het biedt meer kansen voor de wijkbewoners. Ik zeg #gewoondoen.
Marianne Hezemans
Dordt Centraal, Weekendeditie 31/05/2019
