Bijna dagelijks benaderen mensen ons die tegen muren aan lopen waar het gaat om het vinden van de goede zorg. Voor zichzelf, een partner, een ouder, een kind. Van alles hebben ze al geprobeerd om zaken te regelen die het leven voor degene die het aangaat comfortabeler maken. Uren wordt er gepraat met hulpverleners of anderen die iets moeten kunnen regelen. Iedereen doet zijn best maar vaak blijft het bij gedeeltelijke oplossingen.
Je zal een kind hebben met een hoog IQ dat dusdanig autistisch dat een reguliere school niet werkt. Nee, niks vrijstelling van de leerplicht aanvragen! De overheid heeft zich verplicht om voor ieder kind te zorgen dat het kan leren, waar en hoe dan ook. En in welke wet het dan ook staat, er moet dus iemand zijn die zegt: oké, ik ga nu alles in kaart brengen zodat we de belangrijkste beantwoorden: wat kan je kind wel? Wat heeft je kind nodig? En vooral: wat wil je kind zelf?
En of het dan linksom, rechtsom van boven of beneden wordt gefinancierd, daar moet je je als ouder niet druk over hoeven te maken. Het moet gewoon geregeld worden.
Dat geldt in nog veel meer ‘gevallen’: een van je ouders krijgt de diagnose Alzheimer maar is natuurlijk nog niet slecht genoeg voor een verpleeghuis. Voor van alles moet je weer ergens anders zijn, niemand die de regie pakt vanuit de zorg voor wat er nodig is. Met alleen een huis of wat dagbesteding ben je er echt niet. Of je hebt een kindje met een zeldzame spierziekte en ondanks goede wil van alles en iedereen blijven die muren toch steeds van gelaagd beton.
Samenwerken, coördineren, welke term we er ook aanhangen: zorg dat het geregeld wordt.
Irene Koene
Gewoon Dordt
Gepubliceerd: Dordt Centraal Weekendeditie week 5; 1 februari 2019
